Από μικρή φανταζόμουν το σκηνικό αυτό..να κρατάω στην αγκαλιά μου το παιδί μου και αυτό να πίνει γαλατάκι. Βεβαια στα μάτια μου τότε φαινόταν πολύ μαγικό αλλά και μυστήριο για το πως μπορεί το γάλα να βγαίνει από μένα και μάλιστα πως μπορεί ένα μωρό να το πιεί! Όποτε τυχαινε να είμαι μπροστά σε μια σκηνή θηλασμού πάντα οι μεγαλύτεροι φρόντιζαν να με απομακρύνουν , όχι τόσο γιατί δεν έπρεπε να βλέπω όσο γιατί έπρεπε να μην ενοχλήσω το μωράκι οπότε έμενα πάντα με την απορία. Θυμάμαι μάλιστα τη μητέρα μου να αναρωτιέται που και που για το αν θα μπορούσα να θηλάσω γιατί έλεγε πως οι θηλές μου μπορεί να ήταν εισέχουσες και εκεί πίστευα πια πως δε θα βιωνα ποτέ το θηλασμό.
Την Πρωταπριλιά του 2008 μου δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία να κάνω αυτό που τόσο καιρό είχα στο μυαλό μου σαν την υπέρτατη σκηνή αγάπης. Μια ώρα αφού έίχα γεννήσει ζήτησα να μου το φέρουν και η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν να το θηλάσω...Τον έπιασα και εντελώς φυσικά άνοιξα τα κουμπιά της πιζάμας μου..τι έκανα; Ουτε που μπορούσα να συνειδητοποιήσω τις κινήσεις μου εκείνη την ώρα..έκανα ό,τι είχα δει στην τηλεόραση ή έτσι στα πεταχτά. Εβαλα απλώς το μωρό εκεί και περίμενα να το αρπάξει και να αρχίσει να θηλάζει..Εκείνο από την άλλη καθόταν μισοκοιμισμένο με τη θηλή στη μύτη του...Και εκεί αρχίζει ο αγώνας...να πιάσω το στήθος σωστά με το ένα χέρι..όχι έτσι....έτσι! και με το άλλο χέρι να πιάσω το κεφάλι του μωρού και να το σπρώξω με μια κίνηση στο στήθος...και έπρεπε να πετύχω και την κατάλληλη στιγμή! Να έχει ανοιχτό το στόμα..και δώστου το μωρό να κουτουλάει στο στήθος μου ...και να του χώνω το στήθος στο στόμα.. Το αποκορύφωμα;; Να έχω τη μαία να μου ζουμπάει τη θηλή μπας και βγάλει γάλα!Η πλήρης απογοήτευση..ε κάποια στιγμή και αυτό τσατιζόταν και έκλαιγε σα να έλεγε...<<θα φάμε τελικά σήμερα ;; πόση ώρα πρέπει να κουτουλάω για να χορτάσω;;;>> Ευτυχώς με μια -δυο κινήσεις έμπειρες της μαίας το άρπαξε...και άρχισε να πίνει..ήταν η πιο μοναδική και υπέροχη στιγμή της ζωής μου...τον κοιτούσα να ρουφάει απαλά το γαλατάκι του και δεν πίστευα ότι κρατούσα το παιδί μου στα χέρια μου...ήταν δικός μου...και ήταν υπέροχος!
Όσες μέρες έμεινα στο νοσοκομείο η απογοήτευση απέναντι στο θηλασμό είχε μεγαλώσει. Κάθε φορά που έπρεπε να θηλάσει έπρεπε να καλέσω την μαία να με βοηθήσει. Οι κουτουλιές να συνεχίζονται ακάθεκτες και ο μικρός απογοητευμένος από την απειρία της μαμάς του έκλαιγε απαρηγόρητα..Ειδικά ένα βράδυ φώναξα μια μαία να με βοηθήσει..Τι το ήθελα..πιο άπειρη και αγχωμένη και από μενα! Να φυσά και να ξεφυσά και να μην ξέρει τι να κάνει..Τότε πια το πήρα απόφαση...έπρεπε να το παλέψω μόνη μου! Εφτιαξα τη θέση του κρεβατιου να είναι όσο πιο αναπαυτική γίνεται , ανοιξα λιγο το παράθυρο να δροσίζομαι γενικα ότι πιστευα ότι θα με έκανε νια νιώθω όσο πιο άνετα γίνεται και ξεκίνησα τις προσπάθειες. Εν τέλει τα κατάφερα. Η πρώτη μάχη είχε τελειώσει με νικήτρια εμένα!
Ενα θέμα που με απασχόλησε πολύ τις μέρες που ήμουν στο νοσοκομειο ήταν και η ποσότητα του γάλακτος.Όποτε με πιεζε η μαία έβγαζε μονο κάτι σταγόνες. Είχα ενημερωθεί από πριν ότι πρόκειται για το πύαρ, το πρωτογαλα και δεν είχα αγχωθει. Μου είχε πει και ο γιατρός πως το γάλα θα κατέβαινε σε λίγες μέρες και έτσι ήμουν ησυχη.Όμως όταν αποφάσισα να βγάλω λίγο γάλα με το θήλαστρο για να πάψει να με πονάει το στήθος από το πρήξιμο, απογοητευτηκα...Είχα βγάλει μόνο 10 ml! Στην αρχή νόμιζα ότι είχα κάνει κανενα φοβερό κατόρθωμα , το είχα βάλει και σε ένα μπιμπεράκι, είχα γράψει και το όνομά μου από έξω έτρεξα να το βάλω στο ψυγείο του νοσοκομείου. Όταν το άνοιξα η αυτοπεποίθησή μου έπεσε στο 0!Το ψυγείο ήταν γεμάτο από ολόκληρα μπουκάλια με γάλα μέχρι επάνω από άλλες μαμάδες και εγώ πήγαινα με τα 10ml καμαρωτή καμαρωτή!!Το έβαλα μέσα φοβερά απογοητευμένη...μα γιατί δεν είχα γάλα;; Τι έκανα λάθος; Λίγες ώρες μετά μια μαία με καθησυχασε λέγοντάς μου πως μόνο το νοσοκομειακό θήλαστρο βοηθά το γάλα να βγει από το στήθος. Το δοκιμασα κι εγώ και το ηθικό μου αναπτερώθηκε! Είχα γεμίσει ένα ολόκληρο μπουκάλι με φρέσκο γαλατάκι. Ναι...ήμουν μια άξια μαμά με ένα στήθος γεμάτο γάλα έτοιμο προς κατανάλωση!
Μετά από τρεις μέρες παραμονής στο νοσοκομείο επιστρέψαμε στο σπίτι. Εκεί πλέον δε θα είχα καμία βοήθεια . Ήμασταν μονο εγώ , ο Γιάννης και το μωρό μας!Φυσικά το άγχος για το άν θα μπορούσαμε να του προσφέρουμε όσα έπρεπε για να είναι χαρούμενος ο μπέμπης μας, ήταν μεγάλο. Θηλάζαμε αρκετά συχνά, κάθε 2 με 3 ώρες. Ίσως και πιο συχνά. Τη μέρα δε με ενοχλούσε, όμως η νύχτα μου είχε μετατραπεί σε εφιάλτη...Κάθε μια με δύο ώρες έκλαιγε και έπρεπε μόνο εγώ να σηκωθώ για να τον ταΐσω..δεν έχει αποκτήσει τέτοιες ικανότητες ακόμη ο μπαμπάς μας. Αλλος ένας αγώνας ξεκινούσε..με τα μάτια σχεδόν κλειστά από τη νύστα και την κούραση έπιανα το μικρό Δημητράκη , ο οποίος ουρλιαζε, δεν έκλαιγε απλώς, για να τον θηλάσω. Εκεινος λες και είχε πεισμώσει δε θήλαζε...και να ξανά οι κουτουλιές με το στήθος ..και να πιάνω πάλι το στήθος έτσι ..το κεφάλι αλλιώς..και οι προσπάθειες η μία πίσω από την άλλη...στις 2 τα ξημερώματα! Και μετά ξανά τα ίδια στις 4, και μετά στις 6 ...και ξανά στις 8..και...και..και..και...Η ζωή μου όλη είχε καταντήσει ένα βυζι με ένα μωρό καρφιτσωμένο πάνω μου! Ημουν ένα φάντασμα της νύχτας που κυκλοφορουσε με ένα στήθος έξω και έναν μπέμπη να ρουφάει με λαχτάρα και ηρεμία το γάλα! Πόσες νύχτες έμεινα ξάγυπνη μέχρι το πρωι να βλέπω στην τηλεόραση χοντρές που κατάφεραν να αδυνατίσουν με σκουλαρικια, όργανα γυμναστικής και δεν ξέρω και γω τι άλλο!Για να μην πω για την μυρωδάτη πάνα που φρόντιζε ο Δημητράκης να μου προσφέρει μέσα στην άγρια νύχτα σαν δώρο για την φροντίδα που του προσέφερα. Κι αν το μάτι μου δεν άνοιγε από το θηλασμό και έριχνα κανέναν υπνάκο έτσι στα όρθια, σίγουρα ξυπνούσα με την υπέροχη μυρωδιά της πάνας που μου έκανε σήμα πως έπρεπε να αλλαχτεί..
Ετσι πέρασαν σχεδόν δυο μήνες. Η μέρα μου ειχε μοιραστεί σε διωρα ανάπαυσης, ίσως και σε λιγότερα. Μύριζα γαλατίλα και παμπερίλα από χιλιόμετρα, τα μάτια μου μαύρα από την αϋπνία και με ένα μαλλί ζούγκλας..Ο Γιάννης σίγουρα θα πρέπει να με φοβήθηκε εκείνες τις μέρες. Ο Δημητράκης παλι μια χαρά περνούσε!Είχαμε γίνει αυτοκόλλητοι! Τόσο πόλύ που είχα την αίσθηση ότι ήμασταν ένα! Όλη μέρα κρεμασμένος από το στήθος μου σαν αξεσουαρ! Είχα κάνει πάρα πολλά πράγματα ενώ θήλαζα. Ετρωγα θηλάζοντας, καθόμουν στον υπολογιστή θηλάζοντας, εβλεπα τους φίλους μου θηλάζοντας, άλλαζα ρούχα στο δοκιμαστήριο θηλάζοντας, κοιμόμουν θηλάζοντας...μόνο στην τουαλέτα πήγαινα μόνη μου!! Επιτέλους ...λίγος χρόνος για μένα!! Φαντάζομαι πως θα ήταν να μη θήλαζα κιόλας! Θα έπρεπε κάθε 2 ώρες να φτιάχνω γάλα , να δοκιμάζω το νερό να δω αν καίει, να το κρυώσω ..αν το πάγωσα πολύ να το ξαναζεστάνω, να του το δώσω, ναμη θέλει να φάει και να πρέπει να το πετάξω και μετά από μισή ώρα που θα ήθελε σίγουρα να φάει να πρέπει να το ξαναφτιάξω, να πλύνω μπιμπερό, να αποστειρώσω μπιμπερό κτλ κτλ κτλ..Όχι..χίλιες φορες με το αξεσουάρ μου πάνω μου!
Ευτυχώς όλο αυτό κράτησε μόνο 2-3 μήνες. Από κει και πέρα άρχισε ο ελεύθερός μου χρόνος να αυξάνεται. Ο θηλασμός δεν ήταν πλέον τόσο συχνός και είχα βρει και εγώ πιο έυκολες και βολικές στάσεις όπου μπορούσα ενώ θήλαζα να κοιμάμαι κιόλας. Επιπλέον η χρήση ενός καλού θήλαστρου είχε γίνει ο σωτήρας μου για το νυχτερινό ξύπνημα! Κάθε πρωί έβγαζα γάλα και το κρατούσα στην κατάψυξη για να δίνει ένα γεύμα μέσα στη νύχτα και ο Γιάννης. Με αυτό τον τρόπο άρχισα και εγω να αυξάνω τις ώρες του ύπνου μου μέσα στη νύχτα. Το άρμεγμα βέβαια δεν ήταν ότι πιο διασκεδαστικό κάθε πρωί όμως μου εξασφάλιζε 4 ώρες συνεχόμενου ύπνου τη νύχτα κι αυτό μου ήταν υπέραρκετο!
Αυτό που δεν έλειψε βέβαια στην όλη υπόθεση ήταν οι συμβουλες φίλων και συγγενών που όλοι βέβαια ήξεραν το καλύτερο! Όλοι ήξεραν τι ήθελε το μωρό ,εκτός από το ίδιο το μωρό!!Εκλεισα λοιπόν τα αυτιά μου και άκουγα τον άμεσα ενδιαφερόμενο και μόνο! Σίγουρα όλοι αυτοί ήθελαν να βοηθήσουν όμως , υπάρχει ένας περίεργος διάλογος ανάμεσα στη μητέρα και το μωρό που μόνο όταν υπάρχει απόλυτη ησυχία και ηρεμία μπορούν να ακούσουν ο ένας τον άλλο.
Όσο κουραστικός και αν ήταν ο θηλασμός στην αρχή, τόσο γινόταν πιο εύκολος και πιο γρήγορος σαν διαδικασία καθώς περνουσαν οι μήνες. Γενικά όμως από την πρώτη στιγμή μέχρι και τον 12ο μήνα που σταμάτησα το θηλασμό απολάμβανα την ευχαρίστηση που ένιωθε ο Δημητράκης μέσα στην αγκαλιά μου. Του έδινε απίστευτη ηρεμία. Όσο και αν έκλαιγε πριν ή γκρίνιαζε, μόλις τον έβαζα στο στήθος τον αμέσως ηρεμούσε και χαλάρωνε. Μάλιστα πολλές φορές κοιμήθηκε κατα τη διάρκεια του θηλασμου. Αυτό βοήθησε πολύ και εμένα καθώς υπήρχαν φορές που δεν ήξερα πως να λειτουργήσω ενώ έκλαιγε σπαρακτικά και τα ΄νεύρα μου ήταν σε άθλια κατάσταση και η τοποθέτησή του απλώς και μόνο στο΄στήθος αρκούσε για να ηρεμήσει τα πνεύματα.Μάλιστα τόσο πολυ χαλαρώναμε που απολαμβάναμε αρκετές φορές έναν υπνάκο αγκαλιά.Άλλες πάλι φορές ήταν η ευκαιρία να κάνουμε χαδάκια και αγάπες και να νιώσουμε και οι δύο πολύ κοντά. Πραγματικά ο θηλασμός ήταν ας το πουμε το μαγικό ραβδάκι που με βοηθούσε σε καταστάσεις που απλώς ήμουν σε απόγνωση και δεν ήξερα πως να φερθώ ή για να ενισχύσει τη σχέση αγάπης που είχα με το γιο μου.
Μέσα από την εμπειρία 12 μηνών οφείλω να γράψω μερικές συμβουλές όσον αφορά το θηλασμό προς όποια κοπέλα ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα.
- Κύριο και βασικό...όλες οι γυναίκες μπορούν να θηλάσουν! Ακόμη και εκείνες που υιοθέτησαν παιδί! Σπάνια μια γυναίκα δεν μπορεί να θηλάσει και αυτό οφείλεται στις εισέχουσες θηλές, όταν δηλαδή υπάρξει ερεθισμός στη θηλή και αυτή διογκώνεται προς τα μέσα και όχι προς τα έξω.
- Το γάλα μιας μητέρας είναι υπέραρκετο να θηλάσει όσα παιδιά της δώσει η φύση την ευκαιρία να γεννήσει σε έναν τοκετό.
- Δεν υπάρχει ωράριο στο θηλασμό. Το μωρό θηλάζει όποτε θέλει και για όσο θέλει. (Πόσες φορές δεν μετρούσα με το ρολόι μέσα στην άγρια νύχτα 5 λεπτά από το ένα στήθος και 5 από το άλλο!! Ποιος μου έδωσε αυτή την άθλια συμβουλή ...κρίμα που δεν θυμάμαι!!!)
- Δεν δίνουμε στο μωρό μπιμπερό ή πιπίλα τουλάχιστον για τους πρώτους 2 μήνες , μέχρι δηλαδή να μάθει να θηλάζει το μωρό.
- Πολύ σπάνια το συμπλήρωμα είναι απαραίτητο. Ο θηλασμός όποτε θέλει το παιδί εξασφαλίζει την σωστή διατροφή του και ανάπτυξή του.
- Όταν ένα μωρό προτιμά να κοιμάται παρά να τρώει , φροντίζουμε να το ξυπνάμε κάθε 1 με 2 ώρες και το προτρέπουμε να θηλάσει.Τη νυχτα συνήθως δε χρειάζεται να το ξυπνάμε αν μέσα στη μέρα λερώνει 5-6 πάνες.
Αυτές είναι μερικές από τις πολλές γνώσεις που απέκτησα μέσα από το θηλασμό του μικρού μου Δημητράκη. Όταν τα συγκρίνω με τα όσα γνωριζα προ γέννας θεωρώ πως η παραπληροφόρηση καλά κρατεί.Δυστυχώς ο θηλασμός δεν κατέχει τη θέση που του οφείλει και η παραπληροφόρηση τον μειώνει ακόμη περισσότερο.Μια γυναίκα πρέπει να φροντίζει να ενημερώνεται πριν ακόμη γεννήσει και να μην αφήνει τον εαυτό της να ταλαντεύεται εξ αιτίας των απόψεων όλων εκείνων που την μπερδεύουν και αγχώνουν όσο εκείνη προσπαθεί.Ο καλύτερος φίλος για μια μητέρα είναι εκείνος που θα μπορέσει σωστά και υπεύθυνα να τη στηρίξει σε αυτό το δύσκολο αλλά υπέροχο έργο που λέγεται θηλασμός.
βγες μια βόλτα με τον κολλητό σου...
ή ακόμη καλύτερα πλησίασε γλυκά τον σύντροφό σου..
